Johal Andrew

[Cedric Eva]

Bébé veroordeelde in haar e-mail a buitenspeelgoed an mij uitdrukkelijk de afwezigheid van een empathische menselijke reactie. Dat schepte voor mij een dilemma, omdat Π niet in staat was de oorspronkelijke context te geven, dus ik had geen nuttige informatie over wat er gebeurde waardoor Bébé zich verraden en gewond voelde. D zou ook geen reden zien voor Bébé om boos op hem te zijn. Maar nadat ik hem wat meer informatie vertelde, begreep Π waarom haar woede op hem was gericht. Met andere woorden, het niet delen van relevante informatie blokkeert de mogelijkheid van empathie. Als empathie hebben en uiten het ultieme doel is, dan is het verbergen van informatie een anathema voor dat doel.

De brutaliteit is ingebouwd in het platform (evenals andere sociale media platforms) en het kan overspoelen in de realiteit op verschrikkelijke, kwade manieren. Denk aan de Rohi magnetisch speelgoed ngya genocide in Myanmar. Deze genocide gebruikte Facebook om vreselijk, brutaal geweld in de echte wereld op te roepen. De New York Times voerde een diepgaand onderzoek uit naar deze genocide en meldde wat ze vonden in dit artikel: Een genocide aangewakkerd op Facebook, Met ber speelgoed 1 jaar ichten van het leger van Myanmar

Het negeren van iemand voor een sociaal waargenomen fout werd in de wet gecodeerd door Hammurabi, de zesde koning van de Eerste Babylonische dynastie van de Amorieten stam, regerend van c. 1792 v.Chr. tot c. 1750 v.Chr. De Hammurabi wetscode omvat een verzameling 282 regels, stelde normen voor commerciële interacties vast en stelt boetes en straffen vast om te voldoen aan de eisen van justitie. De wetten varieerden per sociale klasse en geslacht en het nam een brutale benadering van gerechtigheid. En deze codes stierven niet uit met houten speelgoed de verovering van Babylon.

Alle dingen, goed en slecht, hebben kracht om meer te ontwaken en te verlichten van wie we zijn als kleine vlekjes van verlicht bewustzijn. Vier jaar eerder was ik op zoek naar locaties om een documentaire te delen die ik maakte over de eerste Women's March. Het was een super historische gebeurtenis. Eén die organisch ontstond als een supervoelend wezen gekleed in roze. Dit wezen, vrouwelijk natuurlijk, was een tegenkracht die opstond in het kielzog van Donald Trump's 2016 verkiezingsuitwinning. De verkiezing die hem in het Witte Huis bracht.

Inmiddels was het enkele weken geleden dat ik merkte dat de groep verdwenen was. Ik besloot mijn Facebook vriend die één van de hoofd admin van deze groep was te vragen wat er gebeurd was. Na een dag van vragen met de andere admins, vertelde hij me gewoon een van zijn admins, hij wist niet wie de spam opruimde en verwijderde me op die basis. Blijkbaar deed deze beheerder dit zonder overleg met een van de andere beheerders ervan uitgaande dat ik een nep bol com speelgoed account was die de groep spamde. Mijn vriend, de admin, sprak geen schok uit, geen verdriet, geen berouw over wat er gebeurd was.

Hij had niet alle informatie omdat veel ervan verborgen bleef; Zijn analyse is echter uitstekend en biedt kansen voor inzicht en groei. Maar natuurlijk is dit soort groei moeilijk. Hierdoor wordt het vaak afgewezen, vooral door collectieven, omdat het niet mooi is, het is niet leuk. Het zijn de dingen over onszelf die we allemaal hebben moeten verwerpen en verstoppen omdat anderen ons zouden zien als monste rs voor het onthullen van deze delen van onszelf.

[Reklama]